Jesteśmy pogrążeni w smutku, ponieważ w momencie śmierci kogoś, kogo kochamy, tracimy część siebie. Śmierć rodzica często oznacza utratę ostatniej więzi z dzieciństwem, a śmierć współmałżonka może sprawić, że niektórzy czują się tak, jakby nie byli już kompletni. Utrata kogoś bliskiego może oznaczać, że zmienia się to, kim jesteśmy i o co chodzi w naszym życiu. Możemy postrzegać siebie inaczej i zastanawiać się, czy to, kim teraz jesteśmy, jest w ogóle coś warte.
Żałoba i trauma
Podczas gdy smutek jest naturalną reakcją na stratę, trauma może wystąpić bez żadnej widocznej straty. Niektórzy ludzie doświadczają traumy, gdy są świadkami lub przeżywają traumatyczne wydarzenie. Inni mogą jej doświadczyć, będąc w agresywnym związku lub żyjąc z chorobą psychiczną. Najważniejszą rzeczą, o której należy pamiętać, jest to, że choć smutek i trauma są trudne, nie są tym samym. Żal jest naturalną reakcją na stratę, niezależnie od tego, czy chodzi o kogoś, kogo się kochało, czy o niezdany egzamin. Często towarzyszy jej smutek, samotność, poczucie winy i frustracja, a także inne emocje, które możemy odczuwać po stracie czegoś dla nas ważnego. Żałoba goi się z czasem - na początku może się wydawać, że ból nigdy nie zniknie, ale w końcu uczucia te zmniejszą się, a życie powróci na nowe tory. Z drugiej strony, trauma jest inna, ponieważ nie zawsze ma oczywistą przyczynę. Czasami ludzie doświadczają jej po tym, jak byli świadkami lub przeżyli wydarzenie, które było dla nich niezwykle traumatyczne - np. byli świadkami czyjejś śmierci lub sami zostali zaatakowani - ale niektórzy przeżywają lata znęcania się, nie doświadczając przemocy fizycznej. Traumy mogą doświadczyć także osoby cierpiące na choroby psychiczne lub osoby z zespołem stresu pourazowego (PTSD). Nie ma specyficznych objawów PTSD, ale w okresach zwiększonego stresu osoby cierpiące na PTSD często odczuwają silny niepokój lub lęk i łatwo reagują na głośne dźwięki.
Utrata autonomii i kontroli
Utrata autonomii i kontroli jest główną przyczyną żałoby. Nasze poczucie sprawstwa i autonomii jest tak głęboko zakorzenione w naszej tożsamości, że kiedy się je odbiera, przeżywamy silny stres. Na przykład, kiedy u osoby zdiagnozowano nieuleczalną chorobę, może ona mieć poczucie, że okrada się ją z przyszłości - co może być dla niej druzgocące. Może nawet mieć wrażenie, że traci poczucie własnej wartości, ponieważ czuje się bezsilna w robieniu tego, co chce lub musi robić. Niezależnie od przyczyn utraty kontroli, ważne jest, aby nie lekceważyć skutków psychologicznych, jakie ta utrata wywiera na jednostkę. Może to skutkować silnym żalem i całkowitą utratą nadziei na przyszłość.
- Admin